Isabel Vilalba Seivane, nada en Lourenzá en 1975 é unha gandeira e sindicalista galega. Neta de agricultores e filla de emigrantes en Suíza, co-rexenta unha explotación agro-gandeira en Lourenzá. En xuño de 2012 foi elixida secretaria xeral do Sindicato Labrego Galego, é reelixida como líder da organización ata 2024. Asemade, foi responsable da Secretaría das Mulleres do SLG. A nivel internacional, como secretaria xeral do Sindicato Labrego Galego forma parte activa da Vía Campesiña (Movemento a nivel mundial de labregos e labregas), da Coordinadora Europea – Vía Campesiña (CE-VC) e da Coordinadora de Organizacións de Agricultores e Gandeiros (COAG). Como sindicalista agraria reclama unha agricultura labrega, sostible, nun mundo solidario. Considera as explotacións agropecuarias como elementos imprescindíbeis na vertebración do medio rural e como garantes da paisaxe e de do medio natural galego. Unido a isto, esixe o mantemento do emprego na agricultura poñendo freo ao actual proceso de desaparición da explotación agrária familiar ligado á xusta remuneración do traballo de produción garantindo as rendas mínimas para vivir con dignidade do traballo de produción. As suas acertadas chamadas acerca da vulnerabilidade da cidadanía urbana e consumidora a respecto das variacións da situación xeopolítica e sanitaria mundial e a que estamos no límite do desenvolvemento dun modelo intensivo e globalizado de produción e distribución de alimentos baseado no acceso a fontes de enerxía barata, constitúen a base da sua disertación. Afrontar este futuro require unha firme aposta polo mantemento dunha produción agropecuaria galega baseada na agricultura familiar e dirixida aos produtos de calidade. Esta agricultura, como indica Isabel Vilalba, debe incorporar a conservación do medio como un custo obrigado na xusta remuneración dos produtos. Asemade, a conservación da diversidade xenética das especies tradicionais agrícolas e gandeiras como patrimonio da cidadanía galega e mundial; o mantemento de actividades socioeconómicas diversas, a mellora das infraestruturas así como a dotación de servizos sociais adecuados ás necesidades do medio rural galego forman parte das suas demandas, en paralelo ás chamadas a prol da descentralización do poder sobre a política agrária, esixindo unha PAC que recolla a singularidade e diversidade da nosa agricultura. Its direction appeals to the vulnerability of urban citizens and consumers to variations in the global xeopolitical and health situation, and that we are on the verge of developing an intensive, globalised model of food production and distribution based on access to energy sources.